Sarıyerde iki ay önce tanıştığım balıkçı arkadaşım Celal bey ile bugün tekrar buluştuk. Ben yine kekik çayı söyledim. Celal bey ise tavşan kanı demli çay. Sohbetimiz esnasında farkettimki gömlek cebinde taşıdığı sigara paketi ile artık yollarını ayırmıştı. Kendisinin adına sevindim. Nasıl yapabildiğini merak ettim. Celal bey hemen önümüzdeki yengeç sepetini göstererek anlatmaya başladı:

‘’Çocukken babamla denize açılırdık. Babam, tuttuğumuz yengeçleri içine koyacağımız sepetin kapağı olmasına gerek olmadığını söylerdi. Yengeçleri görüyor musunuz? Her biri sepetten dışarı çıkmak istiyor ancak yengeçlerden biri sepetten yukarı tırmanmaya başladığında diğer yengeç arkasından tırmanıp onu aşağı doğru çekiyor. Yıllarca gözümün önündeki bu gerçeği görememişim. Başkalarının düşüncelerini keşfetmekten hoşlanıyoruz, fakat kendi düşüncelerimizin keşfedilmesine ilk önce kendimiz kızıyoruz. Tepki gösterdiğimiz bile oluyor. Bizi aşağı doğru çeken şeyleri canımızı acıtmamak için o anlarda görmezden geliyoruz.’’