Dedikodu, kişinin kendisini daha değerli hissetmesini sağladığı noktada hem biyolojik hem de psikolojik bağımlılık haline geliyor. Ancak bu durumdan en çok çevredeki çocuklar etkileniyor.

Dedikodu, ifade edilemeyen duyguların ifade edildiği bir kanal olduğu için karşı taraftan ‘yıldızlı’ bir onay görürse, kişide daha büyük bir rahatlama sağlıyor. Böylece dedikodu yapan kişi; dedikoduya onay veren ve iç sorumluluğu sıfır olan karşıdaki kişinin, yazıp yönettiği bir filmde aslında kendisine biçilen bir rolü oynamaya başlıyor. 

Bu yüzden dedikodu bağımlılığında, kişinin kendi özünden gelen sorumluluğun ve kişinin iletişimde olduğu ortamdan gelen sorumluluğun çok önemli olduğunu düşünüyorum. 

Çünkü; bu bağımlılık bir yandan dedikodu yapan kişinin bir yandan da dedikoduya onay veren kişinin özünden kopmasını sağlayarak her iki tarafında ruh sağlığını etkiliyor. Aynı zamanda bu kişilerde duygudaşlık ve boyun eğme gibi tehlikeli nevrotik savunma mekanizmaları da harekete geçmiş oluyor.

Yunus Emre ne güzel ifade etmiş: ‘’Özünden kopmuş her insan yetimdir.’’ 

facebook.com/Dr.U.Ugural/DEDİKODU BAĞIMLILIĞI

Kendi özüne hesap verebilen, davranışları; özü, sözleri ve yazdıklarıyla uyumlu olan tüm dostlara selam olsun.

Saygı ve sevgilerimle.

Not:
İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Sinema Televizyon öğrencisi okurum Memiş, dedikodu ve ruh sağlığı ilişkisi ile ilgili Harvard Tıp Fakültesi’nden Joseph Glenmullen’in Antidepresanları Bırakmak (Coming Off Anridepressants) adlı kitabındaki bilimsel çalışmaları, emek verip referans göstermiş. Kendisine teşekkür ediyorum.